"دکتر امامی رضوی معاون سلامت وزارت بهداشت از افزایش حقوق متخصصان به ماهانه 3 تا 5 میلیون تومان در شهرستانهای محروم خبر داد" (مجله نظام پزشکی شماره 43-42 ابان و آذر 1387 صفحه 80)

همیشه همه به فکر بیماران و مردم محروم هستند ودر مطبوعات ما نیز از بی اخلاقی جامعه پزشکی و اینکه در اکثر موارد بدنبال پر کردن جیب خود هستند و داستانهایی در این زمینه, کم گفته نشده است و در این بین کمتر به جامعه پزشکی پرداخته شده, چون اصولا تصور غالب افراد جامعه این است که پزشکان و بخصوص پزشکان متخصص افرادی متمول هستند.

ولی واقعیت چیست؟

تصورم این بود که از وقتی که رزیدنتی به اتمام برسد, دیگر دغدغه مالی نخواهم داشت و درامدم انقدری خواهد بود که کفاف نیازهای اولیه زندگیم رو بدهد.

به همین دلیل با انتخاب استانهای محروم در اولویتهای اول (ترتیب محلهای انتخابیم کرمان, سیتان و بلوچستان و بوشهر و..), خواستم سروسامانی به وضعیت اقتصادی زندگیم بدهم و در سن 34 سالگی به حداقلهای زندگی برسم.

در اولین اولویت انتخابیم,که استان کرمان بود افتادم و در این استان هم به یکی از شهرهای محروم استان, رفتم.

در بیمارستانی مشغول بکار شدم که 800 میلیون بدهکاری دارد.

در حالی شروع به کار کردم که کل دارایی من در سن 34 سالگی 3 میلیون بدهکاری بود.

26 سال از عمرم به درس خوندن گذشت. (12 سال در مدرسه, 7 سال در دانشکده پزشکی, 3 سال در کتابخانه واسه قبولی در امتحان تخصص و 4 سال در بیمارستان در طی دوره تخصص)

با حقوق اینترنی ماهیانه 20000تومان (مهر 78 تا اسفند 79), دوران سربازی هم ماهیانه20000تومان (اردیبهشت 80 تا بهمن 81) و کار در یکی از روستاهای اطراف سراوان ماهیانه 300000 تومان (اسفند 81 تا شهریور 82), سال اول رزیدنتی 80000 تومان (از مهر 83) که در سال چهارم رزیدنتی به 240000 تومان رسید.

اینکه با این حقوق چطور به اینجا رسیدم بماند (حقوق سال اول رزیدنتیم معادل اجاره خانه من در تهران بود جدای از 4 میلیون تومانی که بابت رهن خانه پدر بزرگوارم داده بودند)

و اما الان, که بعنوان متخصص داخلی که بورد هم دارم و در یک شهر محروم و فرسنگها دورتر از خانواده ام دارم کار میکنم:

فیش حقوقیم بعد از دو ماه و نیم از شروع بکارم صادر شد و با حق الزحمه ماهیانه 2311990 ریال. (اصل فیش حقوقیم در پست قبلیم هست)

و اینه نتیجه 34 سال زندگی که 26 سالش به درس خوندن گذشته.

در حالی که حداقل حقوق در این مملکت برای یک کارگر ساده ماهیانه 220000 تومان تعیین شده.

و در بیمارستانی که حقوق منشی بخش 350000 تومان و حقوق نیروی خدماتی بیمارستان بیشتر از 300000 تومانه.

و حقوق یک آبدارچی در شرکت مس سرچشمه 650000 تومانه.

حقوق یک بهورز با تحصیلات سوم راهنمایی 430000 تومانه.

در حالی که از 17 مهر شروع بکار کردم همین حقوق ناچیز نیز تا اول بهمن پرداخت نشد و دیماه تلفن ثابت و موبایلم چون پول پرداختش رو نداشتم قطع شد.

و مجموع دریافتیم در اول بهمن ماه 7453857 ریال بود.

شاید حقوق ناچیز دوره اینترنی و سربازی و رزیدنتی را بتونید توجیه کنید,ولی حقوق یک متخصص را با چه منطق و دلیلی توجیه میکنید؟

ایا برای تاوان استفاده از تحصیلات رایگان سالها زندگی دور از خانواده و در مناطق محروم کافی نیست؟

یا همان کشیکهای فراوان دوره رزیدنتی و اداره بیمارستانهای دولتی با حداقل دستمزد کافی نیست؟

یا 3 سال حبس در کتابخانه برای قبولی در امتحان رزیدنتی کافی نیست؟

{قبولی در یکی از ناعادلانه ترین رقابت ممکن که عده زیادی با سهمیه های خاص قبول شدند (از 25 نفر قبول شده رشته داخلی دانشگاه تهران 22 نفر با سهمیه های مختلف قبول شدند و فقط 3 نفر با سهمیه ازاد قبول شدیم) و عده نامشخصی هم با خرید سوال که هرگز اخراج نشدند}

ایا شایسته است که با ما که با تلاش فراوان و گذشتن از بسیاری از لذتها و خواستهای طبیعی یک انسان و صرف بهترین سالهای جوانی در راه کسب علم همراه با خدمت به بیماران به چنین جایگاهی رسیدیم به مانند یک برده رفتار شود.(که باید با ناچیزترین حقوق ممکن در محروم ترین نقاط کشور کار کنیم)

وقتی ارزش تخصص کمتر از سیکل میباشد و ارزش کار متخصص کمتر از یک بهورز آبدارچی و نیروی خدماتی بیمارستان است چه عنوانی بهتر از یک برده بر ای یک متخصص میشود بکار برد؟

شاید بگویید که شما کارانه و حق آنکالی میگیریید.

ولی برای کارانه 50% از حق ویزیت یک پزشک به بیمارستان تعلق میگیرد و بابت آنکالی هم در هر زمان از شبانه روز باید دربیمارستان حاضر شوید.

و تازه همین پول هم هر وقت که بیمارستان توانایی داشت به شما پرداخت خواهد شد و در بیمارستان ما متخصصانی که مشغول به کارند کارانه و آنکالی بهمن سال گذشته را دریافت کردند.

پس در خوشبینانه حالت ممکن من باید حداقل یکسال را با ماهی 230000 تومان بگذرونم.

اقای وزیر,ایا مخابرات حاضره که هزینه موبایل و تلفن را یک سال دیگه از من بگیره و موبایل و تلفن من رو قطع نکنه؟

یا راه آهن و یا دفتر هواپیمایی حاضره یکسال دیگه پول بلیط را از من بگیرند؟

ایا هیچ مدیر تالاری حاضره تالارش رو واسه برگزاری مراسم عروسی به من بده و یکسال دیگه پولش را از من بگیره؟

یا حتی هیچ بانکی حاضره به من وام بده؟

من نه ویلای شمال میخوام و نه یه ماشین گران قیمت و نه مسافرت به کشورهای اروپایی.

من امروز در حال تلاش برای دادن بدهکاریم که برای گذراندن دوره رزیدنتی صرف شد, هستم برای رسیدن به نقطه صفر.

مانند خیلی از دوستانم که در شرایطی مانند من, در دورترین نقاط کشور مشغول خدمتند.

ما در حال کاریم تا وزیر و معاون ایشان با افتخار از خدمت رسانی به محرومان صحبت کنند و از فعال شدن بیمارستانهای مناطق محروم.

و چون تعهد دادیم و چون سوگند خوردیم و چون اصولا صدایمان در نمیاد و چون دولت حاضر نیست برای سلامت مردم هزینه کند و چون مردم هم از عهده هزینه درمان برنمایند,ما باید همه این کمبودها را جبران کنیم چون 16 سال از کمک دولت و مالیاتهای مردم استفاده کردیم و خوردیم و خوابیدیم 

منبع:http://drharrison.persianblog.ir/