این هم لیریک کلیپ انتهایی برنامه کوله پشتی

تقدیم به همه کسایی که مثل من واسه ادامه تحصیل به یه شهر دیگه میرن:

خداحافظ همین حالا، همین حالا که من تنهام

خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام

خداحافظ کمی غمگین

 به یاد اون همه تردید

به یاد آسمونی که منو از چشم تومی دید

 اگه گفتم خداحافظ نه این که رفتنت سادست

 نه این که می شه باور کرد دوباره آخر جادست

 خداحافظ واسه اینکه نبندیم دل به رویا ها

 بدونیم بی تو با تو همین جسم این دنیا

 ،خداحافظ خداحافظ همین حالا

 خدا حافظ

بترس از سلطنت من همیشه.
نترس از فوت رزق هرگز.
انس مگیر با احدی جز با من.
به حق خودم من تو را دوست دارم تو هم مرا دوست بدار.
ایمن از غضب من باش .
تمام اشیاء را به جهت تو خلق کردم تو را برای خودم ،از من مگریز.
تو را خلق کردم از نطفهء گندیده عاجز نبودم ،چگونه از رزق تو عاجز باشم.
دشمنی میکنی با من به جهت نفس خبیثت ،چرا با خواهش دلت دشمنی نمیکنی به خاطر من؟
تو واجبات مرا به جا بیاور من رزق تو را میرسانم.
اگر تخلف میکنی در ادای واجبات من تخلف در رزقت نمیکنم.
همه کس تو را برای خودش می خواهد ومن تو را برای خودت.
تو رزق فردا را مخواه چنان که من عمل فردا را نمیخواهم.
اگر راضی شدی به قسمت من آسوده و راحتی و اگر راضی نشدی متصل به دنیا و سرگردانی و به ا رزوی خود نمیرسی و در نتیجه گمراه در نزد من هستی.

دختر کوری تو این دنیا زندگی میکرد .این دختره یه دوست پسری داشت که عاشقه اون بود.دختره همیشه می گفت اگه من چشمامو داشتم و بینا بودم همیشه با اون می موندم یه روز یکی پیدا شد که به اون دختر چشماشو بده. وقتی که دختره بینا شد دید که دوست پسرش کوره. بهش گفت من دیگه تو رو نمی خوام برو. پسره با ناراحتی رفت و یه لبخند تلخ بهش زد و گفت :مراقب چشمای من باش .

 

برگرفته از مطالب جالب کلوب

پنجره

 

در بیمارستانی ، دو مرد بیمار در یک اتاق بستری بودند. یکی از بیماران اجازه داشت که هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش بنشیند . اما بیمار دیگر مجبور بود هیچ تکانی نخورد و همیشه پشت به هم‌اتاقیش روی تخت بخوابد.

آنها ساعت‌ها با یکدیگر صحبت می‌کردند، از همسر، خانواده، خانه، سربازی یا تعطیلاتشان با هم حرف می‌زدند.

هر روز بعد از ظهر ، بیماری که تختش کنار پنجره بود ، می‌نشست و تمام چیزهایی که بیرون از پنجره می‌دید برای هم‌اتاقیش توصیف می‌کرد. بیمار دیگر در مدت این یک ساعت ، با شنیدن حال و هوای دنیای بیرون ، روحی تازه می‌گرفت.

این پنجره ، رو به یک پارک بود که دریاچه زیبایی داشت مرغابی‌ها و قوها در دریاچه شنا می‌کردند و کودکان با قایقهای تفریحی‌شان در آب سر گرم بودند. درختان کهن ، به منظره بیرون ، زیبایی خاصی بخشیده بود و تصویری زیبا از شهر در افق دوردست دیده می‌شد. همان طور که مرد کنار پنجره این جزئیات را توصیف می‌کرد ، هم‌اتاقیش چشمانش را می‌بست و این مناظر را در ذهن خود مجسم می‌کرد.

روزها و هفته‌ها سپری شد.

یک روز صبح ، پرستاری که برای حمام کردن آنها آب آورده بود ، جسم بی‌جان مرد کنار پنجره را دید که با آرامش از دنیا رفته بود . پرستار بسیار ناراحت شد و از مستخدمان بیمارستان خواست که مرد را از اتاق خارج کنند.

مرد دیگر تقاضا کرد که تختش را به کنار پنجره منتقل کنند . پرستار این کار را با رضایت انجام داد و پس از اطمینان از راحتی مرد، اتاق را ترک کرد.آن مرد به آرامی و با درد بسیار ، خود را به سمت پنجره کشاند تا اولین نگاهش را به دنیای بیرون از پنجره بیندازد . بالاخره او می‌توانست این دنیا را با چشمان خودش ببیند.

در کمال تعجت ، او با یک دیوار مواجه شد.

مرد ، پرستار را صدا زد و پرسید که چه چیزی هم‌اتاقیش را وادار می‌کرده چنین مناظر دل‌انگیزی را برای او توصیف کند !

پرستار پاسخ داد: شاید او می‌خواسته به تو قوت قلب بدهد. چون آن مرد اصلا نابینا بود و حتی نمی‌توانست دیوار را ببیند...