زندگی در صدف خویش گهر ساختن است.

زندگی، در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است.

عشق، بیرون تاختن از این گنبد دربسته است.

عشق، به یکی داد، جهان بردن و جان باختن است.

مذهب زنده دلان، خواب پریشانی نیست. مذهب زنده دلان، از همین خاک، جهان دگری ساختن است.

همچون طفلان با حسرت از زیر درخت به آشیان مرغان نگاه نکن. پرواز کن و مهر و ماه را صید کن.

دلی که با تب و تاب تمنا آشناست، چون پروانه پی در پی خود را به شعله می زند.

عشق اگر فرمان می دهد که از جان بگذر، این عشق است که محبوب است و مقصود است، نه جان.